Φρικιαστικές μαρτυρίες για την τραγωδία των Τεμπών: «Μας έφερε γλυκά κι έφυγε να κηδέψει την κόρη της»
«Βλέπαμε γονείς να κλαίνε για τα παιδιά τους»
Οι μαρτυρίες των διασωστών και των επιζώντων της ασύλληπτης τραγωδίας των Τεμπών αποτελούν μία ισχυρή απόδειξη της φρίκης που αντίκρισαν οι άνθρωποι στο σημείο του δυστυχήματος.
Στις 28 Φεβρουαρίου 2028, λίγα μετά τη σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη, το ΕΚΑΒ της Λάρισας έλαβε ενημέρωση για «σοβαρό περιστατικό», το οποίο έγινε λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Αρχικά, κανένας δεν γνώριζε τι είχε συμβεί, ενώ και το σημείο ήταν δυσπρόσιτο για όσους δεν γνωρίζουν την περιοχή, πόσο μάλλον μέσα στη νύχτα. Πολλοί διασώστες – τραυματιοφορείς δεν εργάζονταν εκείνη την ώρα, ωστόσο ειδοποιήθηκαν και άμεσα έσπευσαν στο καθήκον, πιστοποιώντας για άλλη μια φορά ότι αυτό που κάνουν πρώτα είναι λειτούργημα και μετά επάγγελμα.
Ο διασώστης – πλήρωμα ασθενοφόρου, Νίκος Πατσιάς, με δηλώσεις του στο ethnos.gr υπογραμμίζει ότι έχει μια μακρά πορεία στον κλάδο της Υγείας, ωστόσο αυτό που έγινε πριν δύο χρόνια δεν θα το ξεχάσει ποτέ. «Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι λειτούργημα και όχι δουλειά, αφού είμαστε στον κλάδο της Υγείας. Είμαι στον κλάδο από το 1998, 27 ολόκληρα χρόνια και κάθε περιστατικό αποτυπώνεται στο μυαλό μου. Έχω πάει σε πολλά γεγονότα, σε πολλά δυστυχήματα. Τα θυμάμαι όλα σαν να ήταν χθες, αλλά αυτό που έγινε στα Τέμπη το 2023 δεν μπορώ να το ξεχάσω ποτέ. Όλες οι στιγμές είναι αποτυπωμένες στη μνήμη μου και συνεχώς έρχονται στο μυαλό μου τα όσα βιώσαμε. Δεν ήμουν σε βάρδια, όπως και πολλοί συνάδελφοι, ωστόσο ειδοποιηθήκαμε και σπεύσαμε στο σημείο με τα ασθενοφόρα», σημειώνει αρχικά.
«Η πυροσβεστική προσπαθούσε να σβήσει τη φωτιά»
Η προσέγγιση του σημείου, ειδικά τη νύχτα, ήταν ουσιαστικά αδύνατη για κάποιον που δεν ήξερε τη διαδρομή, καθώς ναι μεν σε κοντινή απόσταση είναι η εθνική οδός, ωστόσο τα ασθενοφόρα έπρεπε να πλησιάσουν πολύ κοντά για να παραλάβουν άμεσα τους τραυματίες.
«Πολλά οχήματα πήγαν από την πάνω πλευρά, από την εθνική οδό, διότι δεν γνώριζαν τον δρόμο. Για να φτάσεις στο σημείο πρέπει να διασχίσεις χωματόδρομο. Εμείς ξέραμε τον δρόμο και πήγαμε από κάτω, οπότε μόλις φτάσαμε στο σημείο είδαμε τους τραυματίες και το τρένο που είχε πάρει φωτιά. Τα παιδιά που ήταν εκεί είχαν υποστεί βαριές κακώσεις, οπότε ξεκινήσαμε να διακομίζουμε τον κόσμο στα δύο νοσοκομεία της Λάρισας. Στο σημείο της σύγκρουσης υπήρχαν και πυροσβέστες που προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά. Για δέκα μέρες είχα φαρυγγίτιδα, διότι υπήρχε πολύς καπνός», θυμάται ο κ. Πατσιάς.
Οι πρώτες εικόνες από τον τόπο της τραγωδίας αποτύπωναν ένα πολεμικό σκηνικό, το οποίο το επόμενο πρωί έγινε καλύτερα αντιληπτό. Οι δυσκολίες για τα πληρώματα των ασθενοφόρων ήταν πολλές και μεγάλες, ωστόσο οι διασώστες παρέμειναν προσηλωμένοι στην αποστολή τους, προκειμένου να παραλάβουν το συντομότερο όλους τους τραυματίες.
«Οι εικόνες ήταν μακάβριες. Για μένα η πιο έντονη στιγμή ήταν όταν έφτασα στο σημείο. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Περνούσαν αστραπιαία όλα τα συναισθήματα από μέσα μου, αλλά όλοι σκεφτόμασταν ότι έπρεπε να κάνουμε τη δουλειά μας. Παντού υπήρχαν πεταμένα πράγματα, όπως ρούχα, τσάντες, αντικείμενα. Μεγάλη μάχη έδωσαν και οι πυροσβέστες, προκειμένου να μην επεκταθεί η φωτιά», διηγείται ο ταμίας του σωματείου Εργαζομένων ΕΚΑΒ Θεσσαλίας.
«Μια μητέρα μας έφερε γλυκά στο νοσοκομείο για να μας ευχαριστήσει και μετά είπε ότι θα κηδέψει την κόρη της»
Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες το ΕΚΑΒ είχε παραλάβει όλους τους τραυματίες, οι οποίοι διακομίστηκαν τόσο στα νοσοκομεία της Λάρισας, όσο και σε όμορους νομούς. Συγκλονιστικές, πάντως, ήταν και οι μέρες που ακολούθησαν την τραγωδία, με τους συγγενείς να αναζητούν τα δικά τους πρόσωπα, περιμένοντας να ακούσουν ένα ευχάριστο νέο.
«Λίγες μέρες μετά τα Τέμπη ήρθε μια κυρία στον χώρο του ΕΚΑΒ και μας έδωσε γλυκά. Μας είπε ότι πρόκειται για έναν ελάχιστο φόρο ευγνωμοσύνης για όσα κάναμε. Αυτό που είπε αμέσως μετά με συγκλόνισε. “Πρέπει να φύγω για να κηδέψω την κόρη μου”. Παγώσαμε όλοι μόλις το ακούσαμε. Μέχρι σήμερα σκέφτομαι αυτά τα λόγια και δακρύζω», αναφέρει εμφανώς συγκινημένος ο Νίκος Πατσιάς.
«Στη Λάρισα νοσηλευόταν ένας τραυματίας από την Κατερίνη, ο οποίος έχασε τη σύντροφό του στα Τέμπη. Τον γυρίσαμε στην πόλη του με το ασθενοφόρο και λίγο πριν φτάσουμε στο σπίτι του, του πήραμε μια ανθοδέσμη. Ήταν τρομαγμένος», εξιστορεί στη συνέχεια.
Δείτε επίσης: «Ξυπνάτε γιατί χανόμαστε!»: Δημόσια παρέμβαση του Τάσου Δούση πριν από τις διαδηλώσεις για τα Τέμπη
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμα και σήμερα, δύο χρόνια μετά, οι διασώστες συζητούν μεταξύ τους για όσα συνέβησαν εκείνες τις ημέρες. «Για μένα ήταν το πιο συγκλονιστικό γεγονός που έχω βρεθεί, γιατί υπήρχαν δεκάδες νεκροί. Βέβαια, δεν γίνεται να συγκρίνουμε τα περιστατικά μεταξύ τους, καθώς το καθένα έχει τα δικά του ξεχωριστά στοιχεία. Στα Τέμπη, όμως, χάθηκαν πολλά νέα παιδιά, αν και δεν παίζει ρόλο η ηλικία. Συζητούσαμε μεταξύ μας, γιατί είχαμε ανάγκη να βγάλουμε από μέσα μας αυτό που βιώναμε. Μιλούσαμε για τα όσα ζήσαμε, για το τι έγινε με τους τραυματίες και τους συγγενείς», καταλήγει ο κ. Πατσιάς.
«Βλέπαμε γονείς να κλαίνε για τα παιδιά τους»
Στο Κέντρο Επιχειρήσεων του ΕΚΑΒ τα τηλέφωνα είχαν «σπάσει» και οι εργαζόμενοι ήταν σοκαρισμένοι με όσα είχαν συμβεί στα Τέμπη. «Δεν μπορούσαμε ούτε να μιλήσουμε μεταξύ μας. Βέβαια, δεν υπήρχε διαθέσιμος χρόνος γιατί έπρεπε να καθοδηγούμε τους συναδέλφους που έρχονταν από άλλες περιοχές και δεν γνώριζαν το σημείο. Βλέπαμε στην τηλεόραση όλα όσα είχαν γίνει και παρακολουθούσαμε αποσβολωμένοι, αν και εκείνη την ώρα δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της τραγωδίας», υπογραμμίζει χαρακτηριστικά.
Τα ασθενοφόρα, αφού παραλάμβαναν τους τραυματίες, επέστρεφαν στη Λάρισα και σταδιακά άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο σχετικά με το τι ακριβώς έχει συμβεί. Αναφέρθηκε προηγουμένως ότι πολύ δύσκολες ήταν και οι επόμενες ημέρες. «Στην Ορθοπεδική νοσηλευόταν μια κοπέλα και ήρθαν οι γονείς της να την πάρουν. Μας είδαν και άρχισαν να κλαίνε, ενώ στη συνέχεια μας ευχαρίστησαν για όσα κάναμε για το παιδί τους. Αυτές οι μνήμες δεν φεύγουν. Κάθε φορά που περνάω από το σημείο έρχονται στο μυαλό μου εκείνες οι εικόνες. Για μια βδομάδα δεν μπορούσα να κοιμηθώ ούτε λεπτό, δεν μπορούσα να ηρεμήσω εσωτερικά. Μέσα στο κεφάλι μου είχα συνέχεια τα λόγια των συγγενών που ρωτούσαν για τους δικούς τους ανθρώπους», αναφέρει ο διασώστης.
Aκολουθήστε μας στo Google News
