Άννα Κορακάκη: «Χρυσή» στο Παγκόσμιο Κύπελλο Σκοποβολής του Μπακού
Θρίαμβος!
Η Άννα Κορακάκη κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο αεροβόλο πιστόλι 10μ., κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου σκοποβολής, που διεξάγεται στο Μπακού.
Η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης κατετάγη αρχικώς τέταρτη στον προκριματικό με 581/600, αλλά στον τελικό πήρε από την αρχή το προβάδισμα και το διατήρησε καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Με τις υπόλοιπες φιναλίστ να αποκλείονται σταδιακά, η Κορακάκη έμεινε με τελευταία αντίπαλο την Ουκρανή Ολένα Κόστεβιτς και διατήρησε την πρώτη θέση, ολοκληρώνοντας τον τελικό με συνολικό σκορ 221.9, έναντι 220.1 της αντιπάλου της.
Στον προκριματικό του αγωνίσματος συμμετείχε και η Χριστίνα Μόσχη, η οποία κατετάγη 25η με 573/600.
Η Κορακάκη θα αγωνιστεί επίσης στο πιστόλι 25μ., την Παρασκευή 12/5, καθώς στο μικτό ομαδικό των 10μ., αύριο Πέμπτη (11/5), μαζί με τον αδελφό της Διονύση.
Δραματικές ώρες για την Άννα Κορακάκη: «Ήταν δύο χρόνια μαρτύριο»
Για τις δραματικές της ώρες τα τελευταία δύο χρόνια μίλησε σε συνέντευξή της η Άννα Κορακάκη στο περιοδικό Down Town και στην Αμάντα Φούντη.
Η χρυσή Ολυμπιονίκης, μιλώντας για τις πιο έντονες στιγμές στην πορεία της, μέχρι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον γάμο της και σε ένα μεγάλο μέρος της συνέντευξης αναφέρθηκε στα δύο δύσκολα χρόνια που βίωσε, όταν ένας φανατικός θαυμαστής της, έβαλε σκοπό να γίνει η σκιά της.
Ο 34χρονος “θαυμαστής” της Άννας Κορακάκη, την παρακολουθούσε σε διάφορες εκφάνσεις της κοινωνικής και αθλητικής της ζωής όπως στις προπονήσεις της στο σκοπευτήριο της Δράμας ή έξω από το σπίτι της στην ακριτική πόλη όπου εκείνος συχνά-πυκνά «έκοβε» βόλτες. Στον 34χρονο άνδρα επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 5 χρόνων.
Μοιράστηκες δημόσια την περιπέτεια με τον άνθρωπο που σε παρακολουθούσε. Πόσο σε καθόρισε όλο αυτό;
Και δεν έγραψα τίποτα. Αυτό ήταν το ένα δέκατο αυτών που έγιναν. Είναι κάτι τραυματικό. Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Όχι μόνο με καθόριζε, με όριζε κιόλας: Για δύο χρόνια κάθε μου κίνηση, κάθε μου πράξη, κάθε μου στιγμή.
Επί δύο χρόνια με το που έβγαινα από το σπίτι ήταν αυτό το πράγμα. Δεν σου κρύβω ότι ακόμα το σκέφτομαι, δεν φεύγει νομίζω ποτέ. Απλώς μαθαίνεις κάπως να ζεις με αυτό και να το διαχειρίζεσαι για να μη σε τρελαίνει και να μην είσαι έρμαιο συναισθημάτων και φοβιών. Και φαντάσου πώς μπορεί να ένιωσε ο δημοσιογράφος που έκανε εκείνο το σχόλιο στους αγώνες του Τόκιο όταν έμαθε τι μου συνέβαινε.
Δηλαδή έβγαινες από το σπίτι και έβλεπες τον άνθρωπο αυτό μπροστά σου;
Ναι, διαρκώς. Και δεν τελείωνε εκεί: Με ακολουθούσε, πήγαινε όπου πήγαινα από πίσω μου. Στο αυτοκίνητο έβρισκα λουλούδια ή σημειώματα, ασταμάτητα και αδιάλειπτα. Μια μέρα που δεν ήταν ο τότε σύντροφός μου στο σπίτι αποπειράθηκε με ένα φίλο του να μπουν μέσα στο διαμέρισμά μου όταν ήμουν μόνη.
Κόντεψε να σπάσει την πόρτα και ήμουν ολομόναχη στο σπίτι. Δεν ξέρεις τι θα γινόταν αν έμπαινε. Είχαμε πάρα πολλά: απειλές, εκφόβιζε φίλους μου, δικούς μου ανθρώπους, γνωστούς μου στις δουλειές τους. Ήταν δύο χρόνια ένα μαρτύριο. Όμως, δεν είναι τόσο όλο αυτό το κυνηγητό, όσο το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος που σε κυνηγάει σου έχει δώσει άπειρα δείγμα- τα πως είναι δυνητικά επικίνδυνος. Αυτό σε κρατάει συνέχεια σε εγρήγορση για άμυνα. Είναι το απρόβλεπτο, δεν ξέρεις πώς μπορεί να αντιδράσει ο άλλος, δεν ξέρεις τι σε περιμένει, και αυτό το κάνει τρομακτικό. Εκεί που ηρεμούσε, ξαφνικά από το πουθενά κάτι απρόβλεπτο γινό- ταν. Εκεί είναι η λεπτή γραμμή.
Δες απόσπασμα με την Άννα Κορακάκη να μιλά για τον εμμονικό θαυμαστή της στο T-live:
Πότε κατάλαβες πως έπρεπε πλέον να κάνεις κάτι;
Ήταν η απόπειρα να μπουν στο σπίτι τότε κάλεσα την αστυνομία, πήγε αυτόφωρο, έγιναν όλες οι διαδικασίες και μετά από λίγους μήνες ήταν ο εμπρησμός του αυτοκινήτου του τότε συντρόφου μου. Εκεί μάλιστα κινδύνεψαν και άνθρωποι γιατί ήταν σταθμευμένο στο κέντρο της πόλης, κάτω από μια μεγάλη πολυκατοικία. Κάηκε το μισό κτίριο, κάηκαν κι άλλα οχήματα.
Δηλαδή όλη αυτή η ιστορία έγινε επειδή σε θαύμαζε υπερβολικά; Του έγινες εμμονή;
Ήταν καθαρά εμμονικός. Έχουν βρεθεί αρχεία με εμένα, φωτογραφίες μου και πράγματα που ποστάρω, σε τηλέφωνά του και υπολογιστές, αποθηκευμένα και τριπλοαποθηκευμένα.
Εσένα αυτό πώς σε κάνει να νιώθεις; Έχει προσπαθήσει να κάνει κάτι; Και τι μπορώ να κάνω;
Μέχρι τώρα όχι, αλλά έχω αλλάξει σπίτι και δεν ξέρω σε τι φάση είναι –αν έχει κάνει ψυχανάλυση– δεν γνωρίζω και δεν θέλω να γνωρίζω. Δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι και αυτό με στεναχωρεί πολύ, το ότι δηλαδή τα θύματα είναι απροστάτευτα. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να βρούμε τρόπους, μεθόδους και λύσεις. Γιατί πάντα πρέπει να γίνει το πολύ κακό πρώτα και μετά να λάβουμε μέτρα; Δηλαδή μόνο αν τότε ή τώρα με περίμενε κάπου και μου έκανε ανεπανόρθωτο κακό θα γινόταν ντόρος; Αυτό είναι πάρα πολύ απογοητευτικό.
Aκολουθήστε μας στo Google News
